Rozdział 9

   Następnego dnia była sobota. Gabryś wstał dość wcześnie i posprzątał swoją połowę pokoju. Mimo, że okropnie tłukł się i hałasował Michał ani drgnął. Obrócił się tylko na wznak rozrzucając szeroko ręce i nogi. Szlafrok rozchylił się i podwiną wysoko, dzięki czemu mężczyzna mógł podziwiać ładnie umięśnione uda i płaski opalony brzuszek. Widok śpiącego tak bardzo go rozpraszał, że dwa razy przyciął sobie palec szufladą biurka. Mruknął pod nosem kilka niecenzuralnych słów pod adresem swojego szalejącego libido. Ostatnio ciągle chodził z erekcją w spodniach i nie mógł się na niczym skupić. Rachunek za wodę na pewno wzrośnie co najmniej dwukrotnie, bo od jakiegoś czasu łazienka stała się jego ulubionym miejscem rozmyślań. A wszystko przez tego małego, pyskatego krasnoludka, który czy to we śnie czy na jawie pałętał mu się przed oczami. Postanowił zrobić sobie śniadanko skoro i tak nie może się niczego nauczyć. Spojrzał na Miki, który właśnie z niewyjaśnionego powodu zaczął oblizywać pełne wargi.

- Cholera – jęknął i zerwał się z krzesła – mam chyba jakąś obsesję. Może powinienem się zacząć leczyć? - Podszedł do okna i podniósł żąluzje.  Słońce natychmiast wdarło się do środka i zaświeciło chłopakowi prosto w oczy. – Koniec spania leniu! Czas posprzątać ten bajzel! – burknął mu nad głową i umknął do kuchni. Nie chciał się narażać na trzecią już dzisiaj sesję prysznicową.

Miki przez chwilę wiercił się jak owsik, wreszcie jednak nie wytrzymał i usiadł na łóżku. Przetarł zaspane ślepka i z zaskoczeniem popatrzył na szlafrok. Nie mógł sobie za żadne skarby przypomnieć, żeby go wczoraj wkładał. W głowie mu lekko huczało, a w żołądku czuł niezbyt przyjemne sensacje. Nie było to jednak nic, czego nie załatwiłoby smaczne jedzonko. Pociągnął nosem, z kuchni doszedł go boski aromat jajecznicy z pieczarkami. Może jak się ładnie uśmiechnie do kapitana, to dostanie odrobinę? W tym momencie przypomniał sobie jednak, że jest na niego obrażony. Ze smętną miną powlókł się do łazienki. Wziął szybki prysznic, wysuszył włosy i wciągnął na siebie jakieś stare, zbyt obcisłe jeansy i koszulkę na ramiączkach. Rozpuścił włosy, aby wyschły i ruszył w stronę lodówki. Gabryś właśnie nakładał sobie na talerz śniadanko i głodny chłopak przełknął ślinę. W brzuchu mu głośno zaburczało, co wywołało na twarzy mężczyzny złośliwy uśmieszek.

- I jak tam pijaczyno, kacyk męczy co?

- Wcale nie – Miki pokazał mu język i pochylił się do dolnej półki, wypinając w jego stronę ponętny tyłeczek.
- Niech to licho! – koszyk z bułkami, który niósł mężczyzna wyślizgnął mu się z rąk i upadł na podłogę. – Te spodnie zaraz trzasną, pożyczyłeś je od młodszego brata czy coś?!

- Aleś ty marudny od rana – chłopak podniósł bułkę, która akurat poturlała się pod jego nogi i wepchnął sobie do buzi. Wziął jeszcze karton z mlekiem i tak zaopatrzony usiadł za stołem. – Poza tym nie rozmawiam ze złodziejami pocałunków – wydął usta.

- No proszę – Gabryś wziął się pod boki – więc ja jestem bandytą? W takim razie jak nazwać kogoś, kto się rzuca mi w ramiona, obmacuje bezczelnie moje boskie ciało, a potem obsypuje buziakami?! Że nie wspomnę już o włażeniu do łóżka w nocy i tuleniu się przy każdej nadarzającej okazji! – Musiał najpierw nieco skołować swoją ofiarę. Wiedział, że mały przy całej swojej naiwności był inteligentnym chłopakiem i tak łatwo nie da się nabrać.

- Co takiego?! – Miki cały czerwony zerwał się na równe nogi.

- Nie mów, że nie pamiętasz co wyprawiałeś wczoraj?! – zrobił obrażoną minę, chichotając w duszy z przerażonej twarzy współlokatora. To była idealna okazja do wprowadzenia w życie planu. Opracowali go z Bartkiem w najdrobniejszych szczegółach. Ten naburmuszony słodziak już niedługo będzie należał tylko do niego.

- Ale przecież ciebie nie było, rozmawiałem z Sebą, a potem… - podrapał się po głowie. – Och… -  jęknął zawstydzony. Właśnie zaczęły docierać do niego jakieś przebłyski minionych wydarzeń.

- Myślałem, że się pogodziliśmy i traktujesz mnie poważnie! –  kapitan nagle posmutniał i usiadł ciężko na krześle. Zamrugał powiekami jakby powstrzymywał niechciane łzy. – Byłeś wczoraj taki czuły i namiętny, a ja tak bardzo się ucieszyłem. Od dawna mi się podobasz i myślałem, że chcesz się ze mną związać – ukrył na chwilę twarz w dłoniach.

- Ale… ale… - pisnął zaszokowany Miki. – Ja nie przypominam sobie żadnych deklaracji…

- A więc to tak! – Gabryś z rozwianym włosem i uniesionym dumnie czołem wstał i podszedł do niego. – Zabawiłeś się moim kosztem, kusiłeś mnie, uwodziłeś, a teraz mówisz, że nie pamiętasz?! – w tym momencie głos mu się niepokojąco załamał.

- Ga… Gaabryś… - wyjąkał nieszczęsny krasnoludek – co ty…

- Myślałem, że mam do czynienia z człowiekiem honoru – Kapitan zmierzył go pogardliwym spojrzeniem i z kamienną twarzą wymaszerował z mieszkania, trzaskając mocno drzwiami.

- Eee…? – Oszołomiony Miki stał na środku kuchni otwierając i zamykając usta. – Jaki związek, jaki honor?! – Nie mógł dojść do żadnych konstruktywnych wniosków. Miał wrażenie, że mózg mu się zawiesił. Obracało się w nim w kółko ostatnie zdanie wypowiedziane przez Gabrysia. Zupełnie rozbity wyciągnął komórkę i zadzwonił do Seby.

- Ściągaj zwłoki z wyrka i przyłaź tu natychmiast!

- Mały, toż to środek nocy – dobiegł go zaspany, ochrypły głos kumpla.

- Mam sytuację alarmową, zaraz zwariuję lub rzucę się do Wisły! – pisnął kompletnie załamany.

- Dobra już dobra, tylko na mnie nie krzycz. Łeb mi nawala.

***

   Ilona poprzedniego dnia nic nie wypiła, a też obudziła się z bólem głowy i w paskudnym humorze. Jak zwykle sięgnęła najpierw po telefon, by odsłuchać wiadomości. O dziwo żadna z dziewczyn nie nagrała się ani razu. Zwykle od świtu paplały jak najęte. Dopiero po chwili zauważyła jedynego sms’a.

,,  Jesteś zdrajczynią i oszustką. Zachowałaś się wczoraj jak zboczona dziwka. Przyniosłaś nam wstyd, dlatego wykluczamy cię z Klubu. Od tej chwili przestajesz dla nas istnieć”

Przez chwilę siedziała nieruchomo z szeroko otwartymi oczami. Te tchórzliwe żmije nie miały odwagi powiedzieć jej tego prosto w oczy. Nawet wiadomość wysłały z nieznanej komórki. Nie mogła uwierzyć, że po tylu latach przyjaźni, dzielenia się wszystkimi sekretami, tak zwyczajnie ją wyrzuciły. Nie pozwoliły jej nawet powiedzieć niczego w swojej obronie, nie spytały o powody takiego zachowania. Zacisnęła mocno pięści, wbijając sobie paznokcie w dłonie. Łzy same zaczęły płynąć jej po twarzy, a dziewczyna nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Bezwiednie uderzała przeklętym telefonem o ramę łóżka, aż wreszcie pękła w nim obudowa. To przywróciło ją do rzeczywistości. Wytarła policzki, a w jej serce w miejsce rozpaczy zaczął się wkradać gniew. Przez całe lata uczyła je wszystkiego – jak się ubierać, poruszać, zachować w towarzystwie, rozpoznać wartościowych chłopaków, a od których lepiej trzymać się z daleka. Zrobiła damy z tych kocmołuchów, a one tak się jej odwdzięczyły! Znosiła cierpliwie ich głupotę, zarozumiałość i tchórzostwo, bo myślała, że są kumpelami. Wspierała ich i pomagała w najdrobniejszych sprawach, ale teraz z tym koniec. Skoro przyrównały ją do prostytutki, to już ona im udowodni, kto ma większe prawo do tego tytułu. W tym momencie rozdzwoniła się komórka. Odebrała i już po chwili zaczęła tego żałować. Odbyła kilkanaście nieprzyjemnych rozmów, a wszystkie były mniej więcej w tym tonie:

- Ilona – usłyszała zatroskany głos profesorki od francuskiego - czy ty pokłóciłaś się z Klanem? Rozpowiadają o tobie straszne plotki.

- Część Piękna! Ucisz te kretynki! Szargają reputację naszej rodziny! – kuzyn  Jaromir był naprawdę wściekły.

- Nie wiem jak ci to powiedzieć – odezwała się zdenerwowana i speszona matka – jeśli ci brakuje pieniędzy na ubrania mogłaś nam powiedzieć. Podwyższylibyśmy ci kieszonkowe. Jak będziesz w ten sposób zarabiać na wydatki, to zupełnie zniszczysz sobie opinię kochanie.

Po wielu takich telefonach w Ilonie wrzało jak w wulkanie. Te idiotki nie tylko pozbyły się jej z Klubu, najwyraźniej dążyły też do tego, aby ze wstydu musiała opuścić uniwersytet. Rozpowiadały, że z nie spotyka się ze zwykłymi chłopakami, bo za towarzystwo każe sobie dobrze płacić. Przeciętnego studenta nie stać na taki wydatek. Wyciągnęła z biurka swój notes i niewielką kasetkę. Tutaj trzymała zdjęcia i pamiątki. W dużym, oprawionym w skoórę brulionie zapisane miała wszystkie ważne wydarzenia odkąd poznała alfabet. Były w nim zanotowane ze szczegółami największe sekrety dziewczyn. Czy powinna ich użyć przeciwko nim?

***

   Zanim Sebastian się ogarnął i przyszedł do Michała, minęła prawie godzina. Dręczyły go wyrzuty sumienia, że wczoraj zostawił go w łapach kapitana. Pewnie była jakaś awantura, bo mały wydawał się strasznie roztrzęsiony. Miał nadzieję, że nie doszło do rękoczynów, nigdy by sobie nie darował, gdyby przez niego chłopakowi coś się stało. Przyśpieszył kroku. Odetchnął z ulgą, kiedy po wejściu do mieszkania zobaczył kumpla siedzącego spokojnie na kanapie. Gdy jednak podszedł bliżej, wyraz jego twarzy mocno go zaniepokoił.

- Może wody? – zapytał niepewnie, widząc błędny wzrok i zmierzwione włosy. Ogólnie wyglądał jakby właśnie uderzył w niego piorun. W dodatku mamrotał coś do siebie pod nosem.

- Cholerny pasożycie jak jesteś potrzebny, to milczysz jak zaklęty! Ja mam tutaj sytuację kryzysową, a z ciebie jak zwykle zero pożytku! – Miki miał w głowie i sercu całkowity zamęt. Skoro nie był gejem, to dlaczego pocałunek Gabrysia zrobił na nim takie wrażenie?  Zachowywał się w obecności kapitana jak panna na wydaniu – rumienił się, peszył z byle powodu i wodził za nim wzrokiem jak cielę za matką. Nie robił tego jednak rozmyślnie, tylko jakoś tak samo wychodziło. Z drugiej strony zawsze podobały mu się dziewczyny i pragnął zwyczajnego życia. Ojciec był dla niego niedościgłym wzorem i nie wyobrażał sobie przedstawienia mu Gabrysia jako swojego chłopaka.

 - Nie odzywam się, abyś znowu nie powiedział jak coś zawalisz, że to moja wina – odezwał się wyniośle COSIK.

- Pięknie, kop leżącego kop – wyjęczał chłopak.

- No, nie maż się – stworzonku zrobiło się go żal. – Pomogę ci podjąć decyzję, ale to wymaga pewnych przygotowań – w jego małej główce zaświtała właśnie pewna myśl, nie miał jednak zamiaru podzielić się nią ze swoim gospodarzem, żeby go nie spłoszyć.

Chłopak podniósł wzrok i napotkał współczujące spojrzenia Seby. Kumpel bez słowa podał mu szklankę soku z lodem i włożył termometr pod pachę. Najwyraźniej uznał, że albo jest chory, albo zwariował.

- Człowieku, weź głęboki oddech i powiedz w końcu co się stało. Wyglądasz jakbyś zobaczył zielonego ludzika, albo nawet cały statek kosmiczny – Panienka usiadł obok i wyciągnął przed siebie swoje długie nogi.

- Eh… uhm… boo… hm… – zaczął stękać zmieszany Michał.

- W ludzkiej mowie, inaczej cię nie zrozumiem – klepnął go uspokajająco w plecy. – Najlepiej od początku.

- No dobra, sam chciałeś – chłopak westchną i zaczął od pierwszego spotkania z Gizzli. – Wiesz co mnie wtedy uderzyło? Gabryś zachowywał się wobec mnie niesamowicie po dżentelmeńsku, żaden chłopak nigdy mnie tak nie traktował. A potem, to już było tylko gorzej… - relacjonował po kolei wszystkie minione wydarzenia, opisując przy okazji nie tylko podstępne manewry kapitana, ale także swoje reakcje. Gdy skończył zerknął na Sebę, który przyglądał mu się z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – No wyduś coś z siebie!

- Hm… szczerze mówiąc, on miał sporo racji. Zachowywałeś się tak, jakbyś faktycznie był zainteresowany.

- Co ty gadasz?! Mnie nawet przez myśl nie przeszło, że mu się podobam, nie mówiąc już o jakimś związku! – krzyknął zdesperowany Miki.

- Niestety twoje zachowanie mówiło coś zupełnie innego. Na miejscu Gabrysia, też bym tak to odebrał – popatrzył na niego z politowaniem. – A właściwie co ci szkodzi spróbować? Zalicz parę randek, pomiziaj się z nim trochę i zobaczysz co z tego wyniknie. Zawsze możesz zerwać – uśmiechnął się do kumpla, który patrzył na niego jakby z kolei teraz on zwariował.

- Co z wami ludzie?! Nie jestem gejem do jasnej cholery! Odwalcie się wszyscy! – wrzasnął Miki, porwał z wieszaka kurtkę i jak szalony wybiegł z mieszkania.