Rozdział 10

   Michał był tak podminowany oraz rozżalony na samego siebie i cały świat, że dopiero po obiegnięciu kilka razy miejskiego parku nieco się uspokoił. Usiadł na ławeczce z ogromną porcją lodów malinowych i wystawił twarz do słoneczka. O tej porze w sobotę był tutaj spory ruch. Wszędzie widać było rodziny z dokazującymi dziećmi, spędzające tu miło czas na beztroskiej zabawie. Tego właśnie pragnął dla siebie. Jeśli związałby się z Gabrysiem, musiałby zrezygnować z posiadania takich słodkich maluchów. Doszedł do wniosku, że koniecznie musi to wszystko na spokojnie ponownie przemyśleć. Udał się więc do uniwersyteckiej biblioteki, gdzie usiadł w kąciku i przy pomocy książek oraz internetu, usiłował dojść do sedna problemu. Po szczegółowej analizie swojego zachowania musiał przyznać rację Sebie. Gabryś niewątpliwie pociągał go fizycznie, lubił też jego towarzystwo i świetnie się w nim bawił. Prawdopodobnie w jakimś stopniu był więc biseksualny, tylko wcześniej nie zdawał sobie z tego sprawy. Jedynym rozsądnym rozwiązaniem jakie widział była zmiana miejsca zamieszkania i wystąpienie z drużyny. Wtedy bardzo rzadko spotykałby się z kapitanem i niemądre zauroczenie na pewno by mu przeszło. Z drugiej strony zaprzyjaźnił się już z chłopakami i wcale nie miał ochoty się z nimi rozstawać. Nawet nie chciał myśleć jak na jego pomysł zareagowałby trener Orkowski oraz ojciec. Poza tym przyzwyczaił się, że jak otwiera rano oczy, to widzi uśmiechniętą twarz Gabrysia, który woła go na smakowite śniadanko. W dodatku od kiedy zamieszkali razem, po raz pierwszy od wielu lat zaczął się wysypiać, paskudne koszmary w obecności Grizzly  umykały zniknęły bez śladu. Lubił jak mruczał niskim głosem jego imię, zaglądając mu głęboko w oczy. 
Uff…! - W tym momencie chłopak zorientował się, że znowu zagalopował się i rozmarzył.Wrócił do domu dopiero późnym wieczorem i nikogo w nim nie zastał. Był wolny dzień, więc nie widział w tym nic dziwnego. Zjadł kolację, umył się i oglądając jakiś durny program w telewizji wkrótce zasnął. Wcześniej jednak przysiągł sobie, solennie rozmówić się z mężczyzną.

   Tymczasem Gabryś poszedł oczywiście wprost do mieszkania Bartka, by zdać mu relację z przebiegu wydarzeń. Kumpel stwierdził, że nieźle sobie poradził i dał mu kilka wskazówek co do dalszego postępowania. Na rozmowach przy piwie dzień upłynął im bardzo szybko i przyjemnie. Po powrocie do pokoju zastał krasnoludka pogrążonego we śnie. Uśmiechnął się tylko i delikatnie pocałował go w gładki policzek. Bardzo uważał, by nie zbudzić Mikiego. Śliwa pod okiem nadal go piekła.  Rozebrał i wślizgnął do swojego łóżka. Wkrótce i on zasnął.

   COSIK właśnie na to czekał cały dzień. Postanowił odrobinę pomóc tym dwóm uparciuchom. Marzenie Mikiego o wiśniowym sadzie bardzo się mu spodobało. Realizacja go nie powinna być trudna. Wkroczył do snów Gabrysia i zaczął nimi ostrożnie sterować. Pokazał mu kilka romantycznych scenek. Miał nadzieję, że jest wystarczająco inteligentny by je wykorzystać. Potem zatarł płetwy i utulił się w swoim cieplutkim kąciku. Miał bardzo miły, wygodny dom i chciał, by jego gospodarz czuł się równie dobrze jak on. Będzie to wymagało sporo zachodu, bo chłopak był strasznie zawzięty i nieświadomy większości swoich pragnień.

***

   Pani Milena chodziła niespokojnie po swoim eleganckim salonie i nie mogła znaleźć sobie miejsca. Scena, którą przez przypadek widziała dwa dni wcześniej, nie mogła wylecieć jej z głowy. Poszła wtedy go Galerii Handlowej na zakupy i schowana między wieszakami, podsłuchała rozmowę Gabrysia z niejakim Bartkiem, za którym zbytnio nie przepadała, bo często pakował jej jedynaka w różnego rodzaju kłopoty. Z początku miała zamiar do nich podejść, ale szybko zrezygnowała z tego pomysłu. Chłopcy najwyraźniej kupowali jakąś biżuterię.

- No co ty, ten jest zbyt duży – usłyszała głos syna. - Miki ma delikatne rączki, ten brylant jest zbyt duży i taki ordynarny.

- Nie znasz się, ładnie załamuje światło i jest zdecydowanie męski – prychnął na niego kolega. – Nie możesz go poderwać na byle jaką, złotą tandetę.

- A ten? – podał mu maleńkie pudełeczko.

- No wiesz, szmaragdy i w dodatku takie mizerne – skrzywił się chłopak. - Ja bym cię za coś takiego nawet za rękę nie wziął, nie mówić o wpuszczeniu do łóżka.

W tym momencie pani Milenie coś utkwiło w gardle. Gabryś najwyraźniej mocno się zaangażował w związek z synem tego okropnego Pokrzywki. Musiała coś z tym natychmiast zrobić. Sądząc z ostatniej reakcji Stefana, on też był przeciwko. Postanowiła na jakiś czas zakopać topór wojenny i zbratać się z wrogiem. Po cichu wycofała się ze sklepu i wyciągnęła komórkę. Umówiła się z ojcem smarkacza na dzisiejszy wieczór. Nie chcąc włóczyć się po kawiarniach zaprosiła go do domu. Czekała na niego, nerwowo maszerując tam i z powrotem po cennym perskim dywanie. Paskudny drań bez krztyny kultury jak zwykle się spóźniał.

***

   W niedzielę rano Gabryś krzątał się od świtu. Przygotował koszyk piknikowy, wystroił się w najlepszą jedwabną koszulę i ściśle przylegające do jego długich nóg jeansy. Poświecił się nawet do tego stopnia, że przy pomocy prostownicy ujarzmił niesforne, jasne włosy. Zerknął do lustra i uśmiechnął się z zadowoleniem. Wysoki, muskularny, niebieskooki blondyn naprzeciwko zrobił to samo.

- Ciasteczko z ciebie chłopie – przywitał się ze swoim odbiciem. – Pytanie tylko, czy jesteś akurat w typie  pewnego małego krasnoludka – dodał niepewnie. Tej nocy miał niezwykły sen i postanowił go zrealizować. Wydawał się idealnym rozwiązaniem jego problemów. Teraz jednak, kiedy nastał dzień, nie był już taki pewny swojego pomysłu.

W tym momencie zobaczył Mikiego, wychodzącego z łazienki. Co prawda był już ubrany i umyty, ale rozczochrany wprost widowiskowo i nie całkiem przytomny. Długie, kasztanowe loki miał splątane w dziką dżunglę i próbował desperacko je rozczesać, szarpiąc niemiłosiernie.

- Siadaj – pchnął go na krzesło, stojące na wprost zwierciadła – robisz im krzywdę – wyjął mu z ręki grzebień. – Pokażę ci jak to powinno wyglądać, niecierpliwcu – zaskoczony takim wstępem chłopak siedział grzecznie i patrzył szeroko otwartymi oczami na ich odbicie. Gabryś stanął za nim i zaczął pasmo po paśmie, cierpliwie rozczesywać lśniące pukle. Dotyk jego dużych dłoni był bardzo delikatny. Pieszczotliwie nawijał na palec każdy lok, by potem odrzucić go na plecy coraz bardziej czerwonego chłopaka, któremu na zmianę zaczęło się robić zimno i gorąco.

- Wwy… wystarczy – wyjąkał Miki, kiedy ich błyszczące oczy spotkały się w lustrze. – Jestem głodny – dodał tonem usprawiedliwienia.

- W takim razie chodź – Kapitan wziął go za rękę i pociągnął do drzwi.

- Gdzie ty mnie wleczesz wariacie?

- Niespodzianka, więc zamknij buzię i nie dyskutuj – mężczyzna, zniecierpliwiony pytaniami wziął go na ręce i zaniósł do zaparkowanego przed budynkiem samochodu. Kiedy Michał odwrócił głowę do tyłu, zobaczył koszyk z prowiantem i koc. Zrozumiał, że jadą na wycieczkę i przestał protestować. Pogoda była piękna, słoneczko jasno świeciło i wiał ciepły wietrzyk. Wspaniały dzień na wyjazd za miasto. Może w sprzyjających warunkach będą mieli okazję poważnie porozmawiać? Taką przynajmniej miał nadzieję. Nawet nie wiedział, kiedy dojechali na miejsce. Z zaskoczeniem stwierdził, że zatrzymali się przed tylną bramą Ogrodu Botanicznego.

- Jeśli nas złapią na włamaniu, zapłacimy spory mandat – spojrzał z naganą na mężczyznę.

- Nie martw się, mam zezwolenie – Otworzył przed nim bramkę. – Chcę ci coś pokazać, tylko najpierw zrobię to – wyciągnął z kieszeni biały szal i przewiązał zaskoczonemu Mikiemu oczy, zanim zdążył na niego nawarczeć. Potem położył mu rękę na ramieniu i poprowadził przez park.

- Wymyśliłeś jakiś nowy rodzaj zabawy w ciuciubabkę?  Jeśli to jakieś twoje nowe zboczeństwo, tym razem pozwolę ojcu obić ci gębę z obu stron – fukał na niego chłopak, czując się bardzo niepewnie w tej niecodziennej sytuacji. W końcu się zatrzymali i mężczyzna ściągnął z jego oczu opaskę. Widok jaki zobaczył zaparł mu dech w piersiach. Miał wrażenie, że właśnie znalazł się w baśniowej krainie ze swoich najskrytszych marzeń. Stali pośrodku niewielkiej polany, a soczyście zielona, aksamitna trawa sięgała im prawie do kolan. Otaczały ją drzewa kwitnących, japońskich wiśni, wystrojonych przez hojną naturę niczym panny młode w miliony biało-różowych kwiatów, które pachniały wręcz oszałamiająco. Wiatr zrywał ich delikatne płatki, a one wirowały w powietrzu, by zaraz potem opaść w dół i utworzyć na ziemi niezwykły kobierzec. Podszedł bliżej, aby móc dotknąć szorstkiego pnia. Spojrzał w górę i uśmiechnął się promiennie.

- Tak musi wyglądać niebo – szepnął zachwycony i odwrócił się twarzą do mężczyzny. – Dziękuję – musnął ustami jego śniady policzek.

- Cieszę się, że ci się podoba – Gabryś nie mógł się napatrzyć na słodko zarumienioną buzię chłopaka. – Przyprowadziłem cię tutaj nie bez powodu – zaczął niskim głosem, pełnym ciepła i pewności, że trafił na właściwą osobę, z którą chce spędzić resztę życia. Dla niego gra się właśnie skończyła. W tym momencie zrozumiał, że już nigdy nie pozwoli odejść temu smukłemu krasnoludkowi, który w tej chwili zerkał na niego ogromnie zmieszany.

- Gabryś…  – zaczął cichutko, zaciskając dłoń na jego przedramieniu.

- Pozwól mi to powiedzieć – mężczyzna uklękną przed nim i ujął jego dłoń. – Lubię cię… kocham…. Chcę, żebyś należał tylko do mnie. Proszę, przysięgam, że zrobię wszystko żebyś był szczęśliwy.

- Wstań, to straszne żenujące – czerwony jak zachodzące słoneczko Michał, próbował, z mizernym zresztą skutkiem, zmusić go do zmiany pozycji, ciągnąc za ramię umięśnione prawie tak jak jego udo.

- Najpierw odpowiedz, jeśli tego nie zrobisz będziemy tu tak stać do wieczora, aż przyjdzie cieć i nas wypędzi – uśmiechnął się do niego przekornie Gabryś, ale posłusznie wstał i wyprostował swoją potężną sylwetkę..

- Ale… ja… yh… - chłopak nie wiedział jak mu to powiedzieć.

- Spokojnie skarbie, wyjaśnij, jeśli masz jakieś zastrzeżenia lub propozycje – odezwał się łagodnie, widząc jak jest zmieszany i roztrzęsiony.

- Ja nigdy nie spotykałem się z nikim na poważnie, nigdy też nie myślałem o innym mężczyźnie w tej kategorii. Lubię cię, ale nie jestem pewny, czy chcę się z tobą związać  - tłumaczył drżącym głosem.

- W takim razie proponuję trzy próbne miesiące, po tym czasie wrócimy do tej rozmowy. Co ty na to? – ujął jego rękę i włożył mu na palec piękny pierścionek z gwiaździstym brylantem.

- Dobrze – rzucił nieoczekiwanie dla samego siebie Miki. – Ale to było niepotrzebne – wpatrywał się w swój udekorowany palec.

- Oczywiście, że potrzebne. Wszyscy muszą wiedzieć do kogo należysz – odezwał się zaborczo Gabryś, objął go mocno w talii i przyciągnął do siebie. – Mogę liczyć na kilka próbnych buziaków? – nie czekając na odpowiedź łobuzersko spojrzał mu w oczy i pochylił się, by posmakować słodkich ust, które od tak dawna prześladowały go w snach. Najpierw tylko delikatnie je muskał, ucząc się na pamięć ich kształtu. Kiedy tylko odrobinę się uchyliły, ostrożnie je polizał, pragnąc wślizgnąć się do środka, ale chłopak mu na to nie pozwolił. – Kochanie nie zaciskaj ich – pieszczotliwie głaskał jego napięte plecy. Wiedział, że jest kompletnie niedoświadczony i robi to odruchowo.

- Chyba będziesz musiał mnie tego nauczyć – szepnął mu na ucho zawstydzony Miki.

- Z wielką przyjemnością – usiadł na trawie i pociągnął go na swoje kolana. Odwrócił jego szczupłą twarz do siebie i ujął ją w obie dłonie. Zarzucił sobie jego ręce na szyję i ponownie zanurzył się w kuszących ustach. Każdy następny pocałunek był dłuższy i głębszy. Chłopak powoli miękł w jego ramionach. W końcu westchnął i zupełnie się poddał, zapominając o całym świecie.