Rozdział 1

    Michał obudził się dość wcześnie i zaczął nasłuchiwać. W żołądku owszem coś zaburczało, zabulgotało, ale najwyraźniej z głodu. Mimo, że zjadł wczoraj obfitą kolację, czuł się tak, jakby nie miał nic w ustach od dwóch dni. Wyskoczył żwawo z łóżka i pognał do łazienki. W pierwszej chwili bał się, że wczorajsze halucynacje powrócą. Na szczęście nic takiego się nie wydarzyło. Podśpiewując wziął prysznic, po czym założył prostą białą koszulkę i obcisłe jeansy, podkreślające jego długie nogi. Zaczął rozczesywać zmierzwione, kręte włosy, które wydawały się jakby dłuższe. Trochę go to zaniepokoiło i ruszył do zaparowanego lustra sprawdzić co się stało.

- Miki, masz paranoje. Wczorajsze wypadki zniszczyły ci psyche! – przetarł szklaną taflę. Spojrzał na swoje odbicie, cofnął się, przetarł oczy i jeszcze raz spojrzał. Jego włosy wczoraj krótkie, sięgały teraz do łopatek i tworzyły gęstą, skłębioną grzywę, w którą nie dało się wbić grzebienia. Szarpnął mocniej i pisnął zaskoczony. Rozplątanie tego chaosu było praktycznie niemożliwe. Podniósł głowę i zobaczył wpatrujące się w niego, przerażone, pionowe tęczówki. Wyglądały zupełnie jakby należały do dzikiego zwierza. Tego już było za wiele dla jego biednego mózgu. Obwody zadymiły, nie mogąc zaakceptować dziwnego zjawiska.. – Aaa…! – przeraźliwy wrzask jaki dobył się z jego gardła postawiłby na nogi nie jednego umarłego, a cały cmentarz.

Gabryś,  wyrwany ze snu w tak brutalny sposób, skoczył na równe nogi. W samych spodniach od piżamy poszedłł do łazienki, zastanawiając się co tam zastanie. W jego zaspanym umyśle zaczęły powstawać śmiałe fantazje –,, nagi mały w wannie wołający pomocy, nagi mały robiący szpagat na śliskiej podłodze, nagi mały klęczący z  wypiętym tyłeczkiem i szukający pod szafką zaginionego mydła". Zanim otworzył drzwi był już lekko spocony z wrażenia.

- Krasnoludku, czego tak drzesz ryjka? – zapytał zaciekawiony. Niestety żadna z jego wizji się nie spełniła. Chłopak stał przed lustrem w pełni ubrany i wyrywał sobie włosy z głowy. - Na twoim miejscu bym tego nie robił, jeszcze bardziej je splączesz.

- Gabryś ratuj! – wyjęczał płaczliwie. – Mam kocie oczy, czy zwariowałem i potrzebuję psychiatry?

- Hm… chyba każdy ma oczy? – mężczyzna kompletnie nie rozumiał o co mu chodzi. Nadal był połową mózgu w ciepłym łóżku.

- Obudź się drągalu! – chłopak walnął go pięścią w pierś. Przybliżył do niego swoją pobladłą twarz. – Uważasz to za normalne?! – Kapitan ze zdumieniem przyglądał się przez chwilę jego źrenicom, a potem uśmiechnął się szeroko.

-  Piękne, wyglądają teraz nieco mrocznie i tajemniczo – pogłaskał go uspokajająco po policzku. – Nigdy nie widziałem takich długich rzęs – dotknął ich delikatnie czubkami palców. Chłopak zmieszał się i poczerwieniał jak jabłuszko. –  Nie ma powodu do afery, przecież można je łatwo ukryć. Najpierw zjemy śniadanie, a potem kupimy ci szkła kontaktowe.

- Łatwo ci mówić, to nie twój problem. Naprawdę nie dziwi cię to, że członek twojej drużyny zmutował w jedną noc? – westchnął Michał. – Masz wyjątkowo filozoficzne podejście do życia.

- A ogonek też masz? – zapytał z psotnym uśmieszkiem i niespodziewanie złapał go za tyłek. Chciał jakoś odwrócić uwagę chłopaka od ponurych myśli, poza tym jego ręka jakoś tak sama wyskoczyła do przodu.

- Ty zboczeńcu jeden – chwycił mokrą gąbkę i trzasną nią w uradowaną gębę, a potem, mimo gorących protestów wyrzucił kapitana z łazienki. Był naprawdę wściekły, jego tak zwany LOKATOR zrobił mu niezły kawał. Nie miał zamiaru tak tego zostawić. Na pewno jest jakiś sposób, by pozbyć się tego pasażera na gapę.

- Ty COSIK, masz ze mną na pieńku! Już ja cię załatwię! – warknął w kierunku swojego żołądka.

- Nie podoba ci się? A ja tak się starałem! Wyglądasz seksi – rozległ się oburzony głosik.

- Miki, czy ty właśnie rozmawiałeś sam ze sobą? – rozległ się za nim rozbawiony bas Gabrysia. – Chodź na  śniadanko kruszyno, może trochę urośniesz – przepuścił przed sobą prychającego wyniośle chłopaka. Ten ominął go szerokim łukiem i usiadł daleko, po drugiej stronie stołu. Pół godziny później wychodzili już razem z apteki. Pani magister była bardzo uprzejma i doradziła im co kupić. Szkła kontaktowe ukryły całkowicie niewielki defekt Michała. Potem zatrzymali się przed zakładem fryzjerskim i zaczęli gwałtownie kłócić .

- Nie będziesz mi dyktował co mam robić. Musiałbym codziennie najmniej godzinę użerać się tym kołtunem!

- Ani się waż ich obcinać! – Gabryś wyciągnął rękę i z zachwytem dotknął długich loków chłopaka. – To by była zbrodnia przeciw naturze! Są takie mięciutkie i tak pięknie lśnią w słońcu. Mają kolor dojrzałych kasztanów, nigdy takiego nie widziałem.

- No no… poeta z ciebie… – wziął się pod boki Michał i zmierzył go kpiącym spojrzeniem. – Zrobię co będę chciał, to moje włosy!

- Jeszcze zobaczymy! – kapitał złapał go w pasie, podniósł do góry i zarzucił sobie na ramię jak worek kartofli. Chłopak zwisał, niczym księżniczka Fiona i bębnił drobnymi pięściami w plecy porywacza.

- Puszczaj przerośnięty debilu! – na mężczyźnie jego mizerne wysiłki nie robiły większego wrażenia. Uśmiechnął się tylko z satysfakcją i ruszył w stronę domu. Nie uszedł jednak daleko, bo w niewielkiej odległości od siebie zauważył grupkę wystrojonych dziewczyn. Wszystkie były blondynkami, w minimalnych mini, obcisłych bluzeczkach z dekoltem do pasa i zawrotnych obcasach.  Wpatrywały się w kapitana z nabożnym podziwem.

- Mogłem się tego spodziewać – jęknął. – Wolny dzień, więc czatują od rana.

- Postaw mnie idioto! –  Chłopak z ulgą stanął na własnych nogach. – Te szponiaste manekiny to twój fanklub?! – zachichotał, na widok zrezygnowanej miny Gabrysia.

- To klan Cycatych Barbi. Sporo ich jak na taką wczesną porę, chyba z siedem sztuk.  Zawsze kręcą się przy drużynie – zamyślił się na moment. – Dzisiaj wyjątkowo mogą się na coś przydać - pociągnął go w stronę rozszczebiotanych jak stado wróbli studentek.

- Ty, masz całkiem niezłe kudły – wskazał na drobną dziewczyną z długimi do pasa włosami. – Czym je myjesz?

- Och Gabryś – pisnęła zachwycona, że jej idol zwrócił na nią uwagę. Pławiła się w zazdrosnych spojrzeniach koleżanek i wyglądała, jakby miała zaraz zemdleć.

- Idź do sklepu, kup wszystko co trzeba do pielęgnacji włosów. Jakiś preparat ułatwiający rozczesywanie. Masz godzinę – podał jej plik banknotów z portfela. – Na co się jeszcze gapisz? Odmaszerować! – wydał rozkaz. Dziewczyny poderwały się i całym klanem ruszyły do centrum handlowego.

- To była strasznie chamska zagrywka. One były bardzo miłe, nie powinieneś ich tak traktować – pogroził mu Michał.

- Jeszcze zmienisz o nich zadanie. Zwyczajna banda pustaków, dla nich liczy się tylko kasa, sława i wygląd. Na uniwerek poszły tylko po to, by upolować odpowiedniego męża. Gdyby nie daj boże podwinęła mi się noga znikną jak poranna mgła – złapał go za rękę, żeby czasem nie udało mu się zbiec. – Wracajmy. Jak udowodnię ci, że można się przerobić na super przystojniaka w dziesięć minut, to porzucisz ten głupi pomysł?

- Zastanowię się – mruknął chłopak i posłusznie podreptał za nim. Doskonale wiedział, że z tym wielkoludem nie ma żadnych szans w bezpośrednim starciu. – Wstąpmy po drodze do spożywczaka. Czas na małe zakupy. - Wrócili do domu po kwadransie z torbą wypakowaną po brzegi najdziwniejszym zestawem obiadowym, jaki kapitan widział w swoim krótkim życiu. Michał zaczął wszystko wykładać na stół. Były tam: lody pistacjowe, szprotki w oleju, kiszona kapusta, sok żurawinowy, ser pleśniowy, grzybki Mung, wędzona konina, butelka cytrynówki i litrowa flaszka wina.

- Jak zjesz to wszystko, na pewno trafisz na ostry dyżur do najbliższego szpitala – stwierdził poważnie Gabryś, patrząc z niesmakiem na blat. Zakupy nie tylko wyglądały dość obrzydliwie, ale na dodatek paskudnie śmierdziały.

- Uratujesz mnie, wierzę w ciebie – wyszczerzył się do niego chłopak. – Otruję tylko COSIKA, a jak już zdechnie, możesz ze mną zrobić co chcesz!

- Wiesz, że w apteczce mamy tylko Gripex i tabletki od bólu głowy? – jęknął Gabryś na widok oślego uporu w oczach Michała. – Co to u licha jest COSIK?

- Bezczelny i pyskaty pasożyt, a ja mam zamiar się go dzisiaj pozbyć. Chyba nie myślałeś, że zmutowałem w dziwoląga sam z siebie? W dodatku, to twoja wina, więc musisz mi pomóc – zajął miejsce za stołem, nalał sobie do szklanki wódki i zaczął pałaszować szprotki, zatykając nos.

- Moja? Jakim cudem?! – mężczyzna usiadł naprzeciwko chłopaka i ze zgrozą patrzył jak pochłania kiszoną kapustę, oślizgły ser i popija cytrynówką.

- Ten mały dziwoląg pływał w rosołku, którym mnie nakarmiłeś! Nie patrz tak na mnie tylko otwórz to wino!

- Słuszna decyzja, jak zalać czachę to czymś dobrym – pisnął COSIK. – Hic… hik… nie poddam się tak łatwo. Niech żyją nasi!

- Ja ci zaraz pokażę! Gdzie ja dałem te lody? – nałożył sobie pełną miseczkę i udekorował je grzybkami.

- Nie damy się… nie damy się… - rozległ się pijacki śpiew COSIKA.

- Miki, może już wystarczy, zaraz się porzygasz! – obserwował z lekkim przerażeniem i fascynacją wyczyny współlokatora. Nie tylko zjadł wszystko co kupił, ale jeszcze co chwilę sprzeczał się ze swoim żołądkiem.

- Mmuszę ddo łazienki – wyjąkał chłopak i wstał od stołu. – Natychmiast się jednak zachwiał i gdyby nie Gabryś, runąłby na ziemię. – Nie odzywa się! Zabiłem drania, udało się! – usiłował podskoczyć i wpadł prosto w ramiona kapitana, który z każdą sekundą coraz lepiej się bawił.

- I burza huczy wkoło nas… - zaintonował piskliwie stworek. – Niedobrze mi…

- Mam pomysł, zwymiotuję cię, spuszczę do kibla! – Michał mocno niepewnym  krokiem podążył przed siebie. Jego twarz przybrała dziwnie zielonkawą barwę. Za nim asekurując go, jak potrafił najlepiej, udał się Gabryś.

- Jakie to szczęście, że trening mamy dopiero jutro po południu – westchnął ciężko.  – Może uda mi się doprowadzić tego pijaczynę do porządku. Jak ja się w to wpakowałem? A mieliśmy się zająć układaniem włosów. Życie bywa naprawdę dziwne – W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. To zdyszany Klan Barbi przytargał całą siatkę kosmetyków. Musiał przyznać, że zmieściły się w wyznaczonym czasie. Kapitan odebrał ją od nich i zatrzasnął im mieszkanie przed nosem zanim, któraś zdążyła się odezwać.

- Lup, chlup… bulp… - dobiegły go niepokojące odgłosy od strony łazienki. Przestraszony rzucił na podłogę torbę i pobiegł na ratunek chłopakowi.

- Miki, chyba nie wpadłeś do kibelka, co?!