Rozdział 19

   Minęły dwa miesiące. Miłość między parami kwitła, robiło się coraz cieplej, ptaszki za oknem śpiewały na wyścigi, jednym słowem zbliżało się lato, a co za tym idzie koniec roku akademickiego. Wszyscy studenci z mniejszym lub większym zapałem ślęczeli nad książkami, chcąc mieć potem spokojne wakacje. Nie inaczej było w przypadku Gabriela i Michała.

   Kapitan wstał wcześniej, żeby zrobić dla nich obu śniadanie. Usmażył bekon, tak jak lubił na chrupko i zrobił cały talerz kanapek. Była sobota, więc nie musiał się śpieszyć. Trochę się martwił, bo narzeczony od kilku dni dziwnie się zachowywał i wyglądał na chorego. Każdego ranka wyskakiwał gwałtownie z łóżka i biegł do łazienki, jakby go ktoś gonił. Wczoraj powąchał pyszne gołąbki od jego matki, za którymi zawsze przepadał i stwierdził, że paskudnie śmierdzą, a potem pchał w siebie całymi garściami kiszoną kapustę, która też przecież różami nie pachniała. Dzisiejszy dzień nie różnił się od poprzednich. Zaspany Miki, jeszcze w piżamie, wkroczył do kuchni, pociągnął nosem po czym zbladł jak ściana i uciekł do ubikacji. Wyszedł stamtąd dopiero po kwadransie, zupełnie zielony na twarzy.

- Gabryś, ja cię proszę, schowaj ten bekon! Mój żołądek ostatnio kiepsko toleruję wędzonkę – padł na krzesło kompletnie wyczerpany.

- Zupełnie nie rozumiem, co masz do boczku – mężczyzna wziął patelnię i całą jej zawartość wpakował sobie na dwa razy do ust. – Chyba najwyższy czas iść do lekarza, to zbyt długo trwa jak na zwykłe zatrucie. Mam znajomego chirurga, zrobi ci USG brzucha.

- Ale potem mi przechodzi i świetnie się czuję, nawet trener mnie ostatnio pochwalił – Michaś popatrzył na niego błagalnie. – Zresztą wiesz, że na takie badania trzeba czekać tygodniami! Do tego czasu samo przejdzie. - Od dziecka bał się lekarzy, na widok białego fartucha dostawał dreszczy, a już pobieranie krwi, to był prawdziwy dramat. Nie chciał wyjść przed Gabrysiem na mięczaka.

- Nie bądź niemądry, zaraz do niego zadzwonię i umówię cię na najbliższy termin – wyjął komórkę i po krótkiej rozmowie popatrzył na chłopaka tryumfalnie. – W poniedziałek rano masz być na czczo.

- Ale… ale… - pisnął Miki, nie wiedząc jak się z tego wyplątać. Wstał i zerknął do dużego lustra wiszącego na ścianie. – Wcale nie wyglądam tak źle – burknął, podniósł koszulkę do góry i zaczął uważnie oglądać brzuch. – No może trochę przytyłem, ale to nie powód, by iść do specjalisty. Twoja mama nas przekarmia – wydął usta, niczym uparte dziecko.

- Głuptas – szepnął mu Gabryś do ucha i objął ramionami, przytulając się do jego pleców. Zaczął błądzić gorącymi ustami po jego smuklej szyi. Ręce powędrowały do przodu i bezczelnie zaczęły obmacywać brzuch chłopaka. – Faktycznie, zrobił się jakby lekko wypukły – ciekawskie dłonie przesuwały się pieszczotliwie, a na policzkach Mikiego wykwitły ciemne rumieńce.

- Chyba nie jestem aż tak słaby, jak myślałem – poczuł znajome napięcie w dole brzucha i zawstydzony spuścił głowę. Nadal w sprawach intymnych był bardzo nieśmiały. 

- Rzeczywiście, wygląda na całkiem ożywionego – zachichotał Gabryś i spojrzał w szklaną taflę. Dłonie powędrowały niżej, chcąc dokładnie zbadać sprawę.

 - Och… - wyjąkał i nogi się pod nim ugięły, kiedy długie palce zacisnęły się na wypukłości w jego spodniach.

***

   Gabriel poinformował pana Pokrzywkę o kłopotach zdrowotnych Michasia. Ze zdumieniem usłyszał, że bardzo podobne ma jego matka. Objawy były identyczne - poranne mdłości, nadwrażliwość na zapachy, napady wilczego głodu. Obaj po krótkiej rozmowie doszli do wniosku, że być może zarazili się tym samym wirusem.

   Stefan z Mileną także siedzieli przy stole i jedli śniadanie. Kobieta podobnie jak Michaś, co rano słaniała się na nogach, by dwie godziny później tryskać niesamowitą energią i żywotnością.

- Milenko, czas coś z tym zrobić – Mężczyzna próbował łagodnie namówić kobietę na wizytę u lekarza. – Michaś też, źle się czuje i jest mu niedobrze. Robiliśmy kilka razy wspólnego grilla…

- Sugerujesz, że moje potrawy zaszkodziły twojemu synowi?! –  spojrzała na niego groźnie. Była wytrawną kucharką i nie znosiła, kiedy ktoś krytykował jej kuchnię.

- Nic takiego nie powiedziałem – Pokrzywka podniósł ręce do góry w geście poddania. – Tylko się martwię kochanie – pocałował ją w policzek.

- Prawdę mówiąc, jakbym nie była w stu procentach pewna, że stałam się całkowicie bezpłodna po urodzeniu Gabrysia, to bym pomyślała, że jestem w ciąży – odezwała się z wahaniem, po chwili milczenia. – Masz rację, załatwmy to jak najszybciej.

- Pójdę z tobą, jeśli pozwolisz – uśmiechnął się do niej uspokajająco Stefan.

- No myślę i będziesz trzymał mnie za rękę. Nie lubię szpitali – dodała już mniej zadziornie.

- Zupełnie jak Michaś, robił zawsze dramat z każdego szczepienia.

- Zadzwonię do znajomego chirurga – Milena wzięła do ręki telefon. Umówiła się oczywiście na… poniedziałek rano.

***

   W poniedziałek to Michaś, który całą noc kiepsko spał, obudził się wcześniej. Pobiegł od razu do kuchni i zrobił sobie kakałko. Doskonale wiedział, że jak nie będzie na czczo, to badanie nie ma sensu. Nie miał ochoty, by jakiś obcy facet obmacywał mu brzuch. A nuż okaże się, że będą konieczne zastrzyki? Na samą myśl garnuszek zadrżał w jego dłoni. Dwa dni przymilał się do Gabrysia, aby mu odpuścił i zapomniał o wizycie w poradni. Uparty Grizzly niestety nie ustąpił.

- Oddawaj to natychmiast! – mężczyzna podkradł się z tyłu i wyrwał mu z ręki kubek.

- Jesteś bez serca! – pociągnął nosem Miki i wbił w niego lśniące ślepka. - Zobaczysz, że ci tam zemdleję – zagroził. Dzisiaj o dziwo całkiem nieźle się czuł, miał tylko lekkie mdłości.

- Jak się tam przewrócisz, to cię bez trudu uratują. Dostaniesz kilka zastrzyków i będziesz jak nowy – dodał tym samym tonem mężczyzna. Narzeczony przez weekend wyczerpał jego pokłady świętej cierpliwości. Strasznie trudno było się oprzeć tym błagalnym oczętom i zasmuconej buzi. Był dumny, że udało mu się wytrwać.

***

   Po godzinie, podczas której kapitan pilnował narzeczonego na każdym kroku żeby czegoś nie spsocił,  znaleźli się w poradni. Michaś trzymany mocno za rękę, szedł za nim jak na ścieńcie. Pod drzwiami spotkali się z rodzicami.

- Jesteś porządnym facetem – Pokrzywka klepnął Gabrysia po raz pierwszy po przyjacielsku w ramię. – Musiało być ciężko, co?

- Prawda, Miki to paskudny przypadek fobii szpitalnej – westchnął, wznosząc oczy do nieba.

- Sam jesteś przypadek, ale oślego uporu – warknął chłopak i spojrzał na nich spode łba.

- Chłopcy, nie kłóćcie się – odezwała się spokojnie pani Milena. - Zaczekamy tu na was i potem pojedziemy do mnie. Raz możecie sobie odpuścić zajęcia.

- Pani Ostrowska - rozległ się głos pielęgniarki – prosimy do gabinetu. - Stefan przepuścił kobietę przodem i razem weszli do środka. Lekarz wskazał jej kozetkę, przy której stała aparatura do USG, a mężczyźnie krzesło. Wypytał dokładnie o objawy i z każdym słowem Mileny robił coraz bardziej zdziwioną minę, ponieważ przedłożyła mu dokumenty, że faktycznie jest bezpłodna od dwudziestu kilku lat.

- Może to rzeczywiście jakaś niestrawność lub wirus. Gdyby nie te dokumenty stawiałbym na ciążę – uśmiechną się do kobiety, którą znał od wielu lat. Prowadziła wszystkie jego sprawy sądowe z byłą żoną. Przyłożył nażelowaną głowicę do jej lekko zaokrąglonego brzucha i aż podskoczył ze zdumienia. – Chyba zawołam kolegę – podniósł słuchawkę i zadzwonił do ginekologa, przyjmującego w sąsiednim pokoju. Zaaferowany lekarz przybiegł natychmiast. Chirurg wskazał na ekran aparatu.

- To jakiś pieprzony cud – wyrwało się zaskoczonemu mężczyźnie. - Jajowody zarośnięte i niedrożne, jajniki uszkodzone, a w brzuchu bliźniaki! Jest pani niesamowitą farciarą – zwrócił się do Mileny, która zastygła niczym mumia z wytrzeszczonymi oczami.

- Niech pan to powtórzy jeszcze raz – odezwał się słabym głosem pobladły Stefan. Miał wrażenie, że ktoś zresetował mu mózg. Będzie ojcem…? Dzieci… dwoje dzieci… - To niemożliwe. – Chciał wstać, ale z powrotem osunął się na krzesło.

- Może wody? – zaproponował uprzejmie chirurg. Przyszły tatuś jakoś wyjątkowo mizernie wyglądał. Tymczasem Milena tylko otwierała i zamykała usta, nie wydając z siebie żadnego dźwięku, zupełnie jak wyciągnięta na brzeg, oszołomiona ryba. Dopiero pół godziny później przyszli rodzice, doszli na tyle do siebie, by wyjść z gabinetu. Gabryś zaniepokojony podbiegł do matki, widząc, że słania się na nogach. Pomógł jej usiąść na fotelu w poczekalni.

- Coś się stało? To coś poważnego? Da się wyleczyć? – zarzucił ją pytaniami.

- Spokojnie dziecko, idź z Michasiem i przestań dramatyzować. W domu wszystko ci wyjaśnię. – Poklepała go po ręce. – Stefan, idź przynieś dwie kawy, przydadzą się nam obojgu, tatuśku!

***

   Gabryś nic z tego nie rozumiał, ale skoro mama nie wyglądała na jakąś szczególnie załamaną, to chyba nie mogło być tak źle. Stefan czule się nią zajmował, najwidoczniej także czymś poruszony. Kapitana zaczęła zżerać ciekawość. Co takiego mogli usłyszeć, że zaczęli tak do siebie szeptać, a nawet uśmiechać się coraz szerzej?

- Pokrzywka Michał – rozległ się ponownie głos pielęgniarki. Kapitan musiał wepchnąć na siłę swojego krasnoludka do środka, bo zaparł się w progu i chciał uciekać.

- Wejdź dziecko. – Uśmiechnął się do Mikiego chirurg. - Rozdajemy tu lizaki i nie robimy zastrzyków. - Chłopak na takie oświadczenie nieco się zawstydził i posłusznie położył na kozetce, na której jeszcze przed chwilą leżała zaszokowana Milena. – Nie wyglądasz mi na chorego.

- Bo nie jestem, tylko ten dureń się uparł i przywlókł mnie tu siłą – warknął w stronę Gabrysia.

- Ale skoro jesteś, to odsłoń brzuch – chirurg wziął do ręki głowicę. – USG nie boli i trwa tylko z kwadrans.

- No dobra, niech wam będzie, miejmy to z głowy – podniósł koszulkę i nieco opuścił spodnie. – I nie będzie pan przyciskał? – zapytał lekko zaniepokojony.

- Nie muszę, to najnowsza technologia i bę… - lekarz umilkł i przetarł oczy, potem jeszcze raz przetarł i jeszcze raz… - Siostro, zawołaj ginekologa, ale najpierw daj mi szklankę zimnej wody. – Wypił podany płyn jednym chaustem. – Może lepiej zwołaj wszystkich lekarzy jacy są w przychodni. Natychmiast!

- Co się dzieje? – Zdenerwowany Michaś podniósł głowę.

- Nie ma powodu do paniki. – Lekarz zasłonił sobą monitor. – Zwołałem tylko konsultację. – Wykręcał się od odpowiedzi jak potrafił najlepiej. Właśnie trafił mu się materiał do pracy profesorskiej. Jeśli dobrze pójdzie będzie sławny na cały świat. Po chwili przybyli zaciekawieni specjaliści różnych dziedzin medycyny. Skoro ktoś prosił ich wszystkich o przybycie, to znaczy, że trafił mu się nadzwyczajny przypadek. Tymczasem Gabryś przysunął się z krzesłem do Michasia i wziął go za rękę.

- Nie bój się, to na pewno nic takiego. – Starał się zachować spokój, którego wcale nie czuł. Wiedział jednak, że jeśli spanikuje, to narzeczony wpadnie w histerię. Chłopak coraz bardziej się denerwował, a kiedy gabinet zapełnił się białymi kitlami, dosłownie zaczął się trząść. Wszyscy gadali, szeptali, kręcili głowami i przepychali się przed monitorem, niczym banda podnieconych nową plotką przekupek. – Cisza! – ryknął na nich coraz bardziej wkurzony Gabryś. – I gadać co jest grane, bo nie ręczę za siebie!

- Czy ty na pewno jesteś chłopcem? – zapytał jeden z lekarzy. – Jeśli tak, chcemy zobaczyć twoje narządy.

- Nie ma mowy! – pisnął Miki, podniósł się gwałtownie i wdrapał na kolana narzeczonego. Wtulił się w jego tors niczym bezbronne dziecko. – Zabierz mnie do domu – wyszeptał płaczliwie.

- Wszyscy wychodzą, albo spotkamy się w sądzie! Moja matka jest najlepszym adwokatem w Krakowie! – rzucił groźnie Gabryś i przytulił mocno do siebie przestraszonego chłopaka.

- Nie denerwujcie się, zostanę tylko ja i ginekolog, bo jego opinia jest niezbędna – odezwał się ugodowo chirurg. Nie chciał zaczynać z Ostrowską, która nosiła przezwisko Szkarłatnej Pogromczyni, z powodu ciętego języka i nieustępliwości podczas rozpraw. Dosłownie miażdżyła swoich przeciwników siłą argumentów. Lekarze szemrając wyszli, oni też doskonale znali słynną panią mecenas.

- Panie doktorze, co mi jest? Umieram? – zapytał cichutko Michaś, gdy zostali sami. Przez jego skołataną głowę przelatywało tysiąc myśli na sekundę.

- Myślę, że lepiej wam pokażę, bo na słowo to wy mi nie uwierzycie. – Odwrócił do nich ekran aparatu. Widać na nim było w pełni ukształtowane maleństwo, poruszające leniwie rączkami i nóżkami. Obraz był bardzo wyraźny i kolorowy, było widać kiedy ziewnęło. Mogli nawet policzyć paluszki.

- Chce mi pan powiedzieć, że w moim brzuchu jest dziecko?! – szepnął zbielałymi wargami Michaś. – Przecież to niemożliwe, jestem mężczyzną! Będę musiał je urodzić?! Będzie krew?! Pan się na pewno pomylił! – Zaczął histerycznie krzyczeć.

- Jakie dziecko?! – wrzasnął Gabryś. – To ukryta kamera czy coś?! Skończ człowieku z tymi głupimi żartami, bo wypruję z ciebie flaki! - Złapał lekarza za kitel i podniósł do góry niczym marionetkę. Potrząsał nim miarowo, jakby chciał przywrócić jemu i sobie zdrowy rozsądek.

- Może zawrzemy rozejm i zajmiemy się przyszłą ee… matką? – zapytał flegmatycznie ginekolog, przyglądający się tym scenom z filozoficznym spokojem. – Nie martw się mały, jak przyjdzie czas zrobimy ci cesarkę i będziesz jak nowy. – Zwrócił się do Michasia.

- Chcecie mi zrobić operację?! Sami sobie rodźcie, pomyleńcy! – Chłopak zwinnie niczym jeleń skoczył na równe nogi i umknął z gabinetu, zanim ktokolwiek zdążył drgnąć.